80’lerden önce Türk sanatında süregelen çok farklı eğilimler, Osman Hamdi'den itibaren Oryantalistler, ardından Empresyonistler,  Avni Lifij’den Abidin Dino’ya, Bedri Rahmi'den Nurullah Berk'e, d Grubu’ndan Paris Ekolüne,  Nejat Melih Devrim’den Adnan Çoker’e, sosyal gerçekçilerden soyut ekole kadar geniş bir skalada değerlendirilebilir. Bu şekilde karşımıza çıkacak olan tüm sosyal ve toplumsal etkilerin şekillendirdiği sanat pratikleri 80’lerle birlikte bağımsızlaşmış hatta asileşmiştir. Referans noktası artık Akademi olmaktan çıkmış, genç Türk sanatı adım adım daha evrensel bir görüntüye kavuşmuştur. Devrim niteliği taşıyan bu geçişte, dönemsel farklılıkların ve yaşam biçimlerinin etkileri sanata direkt olarak yansımıştır. 1980-1989 arası Türkiye’de patlayan değişimlerin ele alındığı sergide, bu kabuk değişimini fiilen en çok uygulamış 1950’li yıllarda doğmuş sanatçılar yer alıyor. 2. Dünya Savaşı’nı yaşamamış, The Beatles, Pink Floyd, Rolling Stones'un müzikleri ve 68 Kuşağı rüzgarı ile gittikçe özgürleşen bir dünyada büyümüş, dolayısıyla tüm sosyolojik etkilerin önce bilinçli olarak tuvallere ve hayal gücüne yansıdığı bir ortamda yepyeni ve farklı sanatçı kimlikleri oluşmuştur.